Η ώρα της οριστικής συντριβής των σοβιετόδουλων ζήγωνε.. Ήταν 19 Δεκεμβρίου του 1948 όταν τέθηκε σε εφαρμογή από τις κυβερνητικές δυνάμεις το σχέδιο ''Περιστερά''.. Ήταν το σχέδιο εκκαθάρισης της Πελοποννήσου από τους κατσαπλιάδες συμμορίτες του λεγόμενου δημοκρατικού στρατού στο οποίο πήραν μέρος 45.000 άνδρες του Εθνικού Στρατού, υπό τον στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο.. Οι επιχειρήσεις διήρκησαν εως τον Μάρτιο του 1949 και οι σημαντικότερες εκτυλίχθηκαν στο βουνό του Πάρνωνα όπου δρούσαν οι ισχυρότερες ομάδες ανταρτών της Πελοποννήσου.. Καθοριστικές νικηφόρες μάχες εναντίον τον οποίων δόθηκαν στο Λεωνίδιο και στον Άγιο Βασίλειο στις 20 και 22 Ιανουαρίου 1949..

Μετά την πτώση του Σουλίου ελέω προδοσίας Πηλιου Γουση, οι Σουλιωτες συνθηκολογησαν με τον Αλη Πασα και πήραν τον δρόμο του ξερηζωμου από τα πατρογονικα τους εδάφη και της ξενιτιάς.. Χωρίστηκαν σε 3 Φαλαγγες.. Η πρώτη υπο τον Φώτο Τζαβελα πήγε προς την υπο Ρωσικό έλεγχο Πάργα και από εκεί στην Κέρκυρα.. Η τρίτη υπο τους Μποτσαραιους έφυγε προς τα Άγραφα και την Μονή Σελτσου οπου λιγο καιρο αργότερα πολέμησαν ξανα τους τουρκους.. Η δεύτερη φάλαγγα υπο τους Κιτσο Μπότσαρη και Κουτσονικα χτυπήθηκαν απο τους τουρκαλβανούς στο Ζαλογγο.. Ηταν 16 Δεκεμβρίου 1803, στην μάχη σκοτώθηκαν πολλοί Σουλιωτες ενώ 60 γυναίκες Σουλιωτισες προτίμησαν να πέσουν στο γκρεμό μαζι με τα παιδιά τους, παρά να παραδοθούν και να αιχμαλωτιστουν από το ασκέρι του Αλη Πασά..

Στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 έφυγε από την ζωή ίσως ο σημαντικότερος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου.. Ο Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος.. Εξαφάνισε τους Βουλγάρους που απειλούσαν την Αυτοκρατορία και πολέμησε ακόμα Άραβες, Λογγοβάρδους, Αρμένιους και Νορμανδούς.. Τα χρόνια της διακυβέρνησης του ήταν και το αποκορύφωμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας καθώς μετά από αυτόν δεν βρέθηκε ισάξιος διάδοχος και η Αυτοκρατορία άρχισε να φθίνει..

Στις 14 Δεκεμβρίου του 1911 γεννήθηκε στη Βαρσοβία ο Ελληνοπολωνός Γεώργιος Ιβάνωφ.. Υπήρξε αθλητής του Ηρακλή και στα χρόνια του ΒΠΠ ήταν ο υπ'αριμθμόν 1 καταζητούμενος των Γερμανών κατακτητών, λόγο του ότι ήταν ένας από τους μεγαλύτερους σαμποτέρ των ''συμμαχικών'' δυνάμεων.. Εκπαιδευμένος από τις Πολωνικές μυστικές υπηρεσίες στην Ιερουσαλήμ και αργότερα από τις Βρετανικές στο Κάιρο.. Ανέλαβε πολλές επικίνδυνες αποστολές τις περισσότερες εκ των οποίων τις έβγαλε εις πέρας, ανάμεσα τους η κινηματογραφική ανατίναξη Γερμανικού υποβρυχίου στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας το οποίο και βυθίστηκε αύτανδρο, η ανατίναξη του Ισπανικού ατμόπλοιου San Isidore στο λιμάνι του Πειραιά και η παγίδευση με μαγνητική νάρκη του Γερμανικού υποβρυχίου U-372..
Την πρώτη φορά που συνελήφθη κατάφερε να αποδράσει πηδώντας από το αυτοκίνητο που τον μετέφεραν αν και ήταν δεμένος.. Τότε επικηρύχτηκε με 500 χιλιάδες δραχμές.. Ποτέ δεν κατάφεραν να τον πιάσουν την ώρα της δράσης, πάντα ξέφευγε.. Την δεύτερη φορά που συνελήφθη δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέστηκε στην Καισαριανή.. Ήταν 4 Ιανουαρίου 1943..
Πριν πεθάνει φώναξε: ''ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!! ΖΗΤΩ Η ΠΟΛΩΝΙΑ!!

Υ.Γ. Οχι συντρόφια δεν ήταν τους εαμ/ελας/οπλα/κκε, ο Ιβάνωφ ήταν πραγματικός αντιστασιακός και όχι γιαλατζί σαν εσάς..

Ήταν στα 1803 και Δεκεμβρίου 13, όταν μετά από πολύμηνη πολιορκία και κατόπιν προδοσίας του απόγονου του "Εφιάλτη" και Σουλιώτη μόνο στην καταγωγή Πήλιου Γούση, οι τουρκαλβανοί του Αλη Πασά πάτησαν το Σούλι.. Ο άγιος καλόγερος Σαμουήλ μαζί με λιγους λαβωμένους Σουλιώτες τους περίμενε στο Κούγκι, όπου φιλούσαν το μπαρούτι και τα πολεμοφόδια.. Όταν οι τουρκαλβανοί μπήκαν μέσα άναψε το μπαρούτι και τους πήρε ολους μαζί του.. Δεν παραδόθηκε στα χέρια των απίστων, παρα μονο στα χέρια του Θεού..

Πριν την ανατίναξη, ένας από τους ανθρώπους του Αλή Πασά προκάλεσε λεκτικά τον Σαμουήλ, λέγοντας του: «Πόσα κολαστήρια στοχάζεσαι καλόγερε, θα σε κάμη ο Βεζύρης οπόταν σε βάλει εις το χέρι, από το οποίο και δε γλιτώνεις;». Τότε εκείνος του απάντησε: «Δεν είναι άξιος ο Βεζύρης, να πιάση άνθρωπον, όστις εκτός οπού δε φοβάται, γνωρίζει και άλλον δρόμον: του θανάτου...».

-Καλόγερε, τι καρτερείς κλεισμένος μες στο Κούγκι;
Πέντε νομάτοι σόμειναν - κ' εκείνοι λαβωμένοι!
Κ'είναι χιλιάδες οι εχθροί που σ' έχουνε ζωσμένον!
Έλα να δώσης τα κλειδιά, πέσε να προσκυνήσης,
κι αφέντης ο Βελήπασας δεσπότη θα σε κάμη!
Έτζι ψηλά από το βουνό φωνάζει ο Πήλιο Γκούσης…
Κλεισμένος μες στην εκκλησά βρίσκετ' ο Σαμουήλης,
κι αγέρας παίρνει τη φωνή του Πήλιου του προδότη....

.... Πλακώσανε οι άπιστοι..- καλόγερε, τι κάνεις;..
Εσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο -
και στάζ' απ'τή λαβίδα του επάνω στο βαρέλι
μια φλογερή σταλαματιά απ' του Θεού το γαίμα...
Αστροπελέκια επέσανε, βροντάει ο κόσμος όλος -
λάμπει στα γνέφ' η εκκλησιά, λάμπει το μαύρο Κούγκι!
Τι φοβερή κεροδοσά πόλαβε στη θανή του
το Σούλι το κακότυχο, και τι καπνό λιβάνι!..
Ανέβαινε στον ουρανό και του παπά το ράσο
κι απλώθηκε κι απλώθηκε σαν τρομερή μαυρίλα,
σα σύγνεφο κατάμαυρο κ' εθόλωσε τον ήλιο.
Κ' ενώ τ' ανέβαζ' ο καπνός, κ' ενώ το συνεπαίρνη,
το ράσο πάντ' αρμένιζε κ' εδιάβαινε σά Χάρος.
κ' εκείθεν οπού διάβηκε ο φλογερός του ίσκιος,
σαν νάταν μυστική φωτιά ερρόγισε το λόγγο.
Και με τες πρώτες αστραπές και με τα πρωτοβρόχια
χλωρό χορτάρι φύτρωσε, δάφνες, έλιές, μυρτούλες,
ελπίδες, νίκες και σφαγές - χαρές κ' ελευθερία.

13 Δεκεμβρίου 1943.. Μια μαύρη ημέρα ξημέρωσε στην Ελλάδα.. Οι Γερμανοί κατακτητές μπήκαν στα Καλάβρυτα και δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα.. Πρώτα μπήκαν στο χωριό και ξεχώρισαν τους άντρες άνω των 13ων και τα γυναικόπαιδα.. Περισσότεροι από 800 άνδρες οδηγήθηκαν στην τοποθεσία που ονομαζόταν "Ράχη του Καπή" και μολις δόθηκε το σύνθημα εκτελέστηκαν μέχρις ενός..
3 ημέρες νωρίτερα είχαν βρεθεί από τις δυνάμεις κατοχής 3 Αυστριακοι στρατιώτες, που είχαν αιχμαλωτιστει από το εαμ/ελας/κκε, θαμμένοι στο κοιμητήριο των Καλαβρύτων.. Η νεκροψία έδειξε οτι ηταν άγρια βασανισμένοι, με βγαλμένα μάτια, τα γεννητικά τους όργανα στο στόμα και δολοφονημένοι από χτύπημα με γκασμα στο κεφάλι.. Θάφτηκαν δε στο κοιμητήριο των Καλαβρύτων από τους κατοίκους της περιοχής, που τους βρήκαν στο ξεροβαραθρο που είχαν πεταχτεί από τους αντάρτες του εαμ/ελας/κκε, πιστεύοντας οτι έτσι θα μπορούσαν να αποφύγουν τα αντίποινα από τους κατακτητές..
Το εαμ/ελας/κκε ηθελημένα και για πολιτική εκμετάλλευση παρά για λόγους αντίστασης, προκαλούσε την μηνη των εγκληματιών γερμανων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο λαό.. Οταν δολοφονουσαν τους αιχμαλώτους γνώριζαν αριστα οτι οι γερμανοι θα εκτελούσαν για καθε εναν 50 κατοίκους ως αντίποινα, αλλά αυτό δεν τους απασχολούσε..

                                         

26 Νοεμβρίου 1943, ημέρα χαράς μέσα στην μαυρίλα της κατοχής για την Σπάρτη.. 118 κρατούμενοι, από τις γερμανικές φύλακες της Τρίπολης, επέστρεφαν στις οικογένειες τους.. Από το πρωί ειχαν συγκεντρωθεί, στην πλατεία του βασιλέως Γεωργίου της Σπαρτης, εκατοντάδες άνθρωποι, δεκάδες οικογένειες με χαμόγελα χαράς στα πρόσωπα τους.. Το κρύο και το ψηλοβροχο δεν το ενιωθαν καθώς η καρδιά τους ήταν ζεστή και η προσμονή μεγάλη.. Λίγο μετά τις 11 φάνηκαν τα γερμανικά καμιονια.. Επικράτησε αναταραχή.. Επιτέλους θα είχαν κοντά τους ξανά τους δικούς τους ανθρώπους.. Η αγωνία τελείωνε.. Τα καμιονια σταμάτησαν, οι μηχανές έσβησαν και όταν οι πόρτες άνοιξαν... Αγκαλιές, δάκρυα χαράς, ευτυχία.. Για μία στιγμή τα μαυρα σύννεφα της κατοχής είχαν εξαφανιστεί.. 118 Σπαρτιάτες είχαν ξεφύγει πλέον από τον κίνδυνο και η ζωή ήταν μπροστά τους.. 4 παιδιά είχαν επιστρέψει στην αγκαλιά της μάνας που φοβόταν ότι θα τα έχανε.. Ο γιατρός Χρήστος Καρβουνης και δικηγόρος Γεώργιος Γιατρακος ήταν ξανά στις αγκαλιές των οικειων τους.. Τα Χριστούγεννα του 1943 είχαν έρθει νωρίτερα για δεκαδες οικογενειες στην Σπάρτη.. 
Έτσι θα είχαν γίνει τα πράγματα, αν οι αντάρτες του εαμ ελας παρνωνα, είχαν εισακουσει τα παρακάλια και ενστερνιστει τον πόνο των ανθρώπων, που λίγες ημέρες νωρίτερα τους επισκέφθηκαν στις Καρυες, όπου είχαν το αρχηγείο τους και τους ζήτησαν να μην χτυπήσουν τους γερνανους έως ότου απελευθερωθουν, όπως ήταν κανονισμένο, οι Σπαρτιάτες κρατούμενοι.. Οι ελασιτες ομως είχαν άλλους σκοπούς.. Στις 28 Νοεμβρίου, μια μέρα πριν την προγραμματισμενη απελευθέρωση των Σπαρτιατων, έδωσαν ένα μεγάλο χτύπημα στις δυνάμεις κατοχής.. Ήταν δύο καμιονια που μετέφεραν...... Άχυρα.. Δύο γερμανοι έπεσαν νεκροί.. Τα άχυρα όμως κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους.. Όχι βέβαια και οι 118 Σπαρτιάτες που εκτελέστηκαν το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας βυθιζοντας την Σπαρτη στο πένθος.. Την ημέρα της εκτέλεσης οι αντάρτες ήταν ΑΠΟΝΤΕΣ.. Η περιοχή θα τους βοηθούσε για μάχη και ίσως να μπορούσαν να σώσουν αρκετούς, αλλά ήταν ΑΠΟΝΤΕΣ.. 118 Σπαρτιάτες για 2 γερμανους που μετέφεραν.... Αχυρα.. 118 Σπαρτιάτες ένα τόσο μεγάλο χτύπημα στον κατακτητή.. Μια απόφαση που μόνο οι αντάρτες του εαμ ελας θα μπορούσαν να πάρουν..

Στις 4 Νοεμβρίου του 1956, τα σοβιετικά τανκς έπνιξαν στο αίμα την επανάσταση του Ουγγρικού λαού, που ξεκίνησε στις 23 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, κατά της δικτατορικής ξενοκίνητης κομμουνιστικής κυβέρνησης της χώρας.. Αίτημα των εξεγερμένων ήταν η αποχώρηση του σοβιετικού στρατού κατοχής, η διεξαγωγή εκλογών και η απεξάρτηση από την σοβιετική ένωση, καθώς και η μη εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ουγγαρίας από τους σοβιετικούς.. Η εξέγερση που ξεκίνησε από τους φοιτητές γρήγορα διογκώθηκε και συμπεριέλαβε ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα της χώρας.. Τα σοβιετικα τανκς κατέβηκαν στους δρόμους αλλα οι Ούγγροι μαχητες έβρισκαν τρόπο να τα σταματούν.. Τις επόμενες ημέρες Ούγγροι στρατιωτικοί αλλά και ολόκληρες στρατιωτικές μονάδες βρέθηκαν στο πλευρό των ''Μαχητών της Ελευθερίας'' εως ότου οι σοβιετικοί άρχισαν να υποχωρούν από την χώρα.. Για 4 ημέρες η Ουγγαρία ήταν ξανά Ελεύθερη εως την 4η Νοεμβρίου 1956 όταν και εκδηλώθηκε σοβιετική εισβολή με άρματα μάχης, ελαφρα βομβαρδιστικά και 200.000 στρατού.. 3000 Ούγγροι έπεσαν νεκροί, 450 εκτελέστηκαν ύστερα από σύντομες δίκες, 12.000 φυλακίστηκαν και 200.000 εξορίστηκαν..

                               
Τη έλεγαν Erika, ήταν μόλις 15 ετών αλλά πολέμησε για την Πατρίδα της κατά την Ουγγρική Επανάσταση κατά των σοβιετικών το 1956
Εκτελέστηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα κατοχής

Εμπρός νέοι της Βούδας

Εμπρός νέοι της Πέστης

φοιτητές, αγρότες, εργάτες

ο ήλιος δεν ανατέλλει πια στην Ανατολή.

Μείναμε ξύπνιοι 100 νύχτες

Και ονειρευόμασταν για μήνες

για εκείνες τις ημέρες του Οκτώβρη

την αυγή της Ουγγρικής Νεολαίας.

Θυμάμαι είχες ένα όπλο

και το έφερες κάτω στην πλατεία, σε περίμενα

κρυμμένος ανάμεσα στα βιβλία μου

Θα φέρω κι εγώ ένα πιστόλι.

Έξι ένδοξες μέρες και έξι υπέροχες νύχτες

Με τη νίκη μας

Αλλά από την έβδομη ημέρα

οι Ρώσοι έφτασαν με τανκς

Τα τανκς έσπασαν τα κόκαλα

Κανείς δεν βοήθησε

Ο κόσμος απλά έβλεπε

και καθόταν δίπλα στο δρόμο.

Κορίτσι μου μην πεις στη μητέρα μου

Μην της πεις ότι θα πεθάνω απόψε

Πες της ότι θα κρυφτώ στα βουνά

και ότι θα επιστρέψω την άνοιξη.

Εγώ και οι σύντροφοί μου διωκόμαστε

Η Επανάστασή μας έχει χαθεί

Θα μας πιάσουν σύντομα

και θα μας φέρουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα

Οι σύντροφοί μου στέκονται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα

Ο πρώτος πέφτει, μαζί και ο δεύτερος

Η ελευθερία μας χάνεται

Θάβεται η τιμή του κόσμου.

Οι σύντροφοί μας θα κρύψουν τα όπλα τους

Και θα επιστρέψουν, τραγουδώντας τα εμβατήριά μας

Την ημέρα εκείνη, θα συνταχθούμε και πάλι

Και θα επιστρέψουμε από τα βουνά.

Εμπρός νέοι της Βούδας

Εμπρός νέοι της Πέστης

φοιτητές, αγρότες, εργάτες

ο ήλιος δεν ανατέλλει πια στην Ανατολή.

Το ημερολόγιο έγραφε 26 Οκτωβρίου του 1912 και το ρολόι έδειχνε την ενδεκάτη βραδινή, όταν οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης μετέβησαν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπέγραψαν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον Ελληνικό Στρατό..
Η Θεσσαλονίκη ήταν ξανά Ελεύθερη και Ελληνική.. Άλλη μια σκλαβωμένη πατρίδα είχε επιστρέψει στην αγκαλιά την Μητέρας Ελλάδας.. Κύπρος, Βόρειος Ήπειρος, Μικρά Ασία, Πόντος, Ανατολική Ρωμυλία και η πρωτεύουσα μας η Κωνσταντινούπολη.. Αλύτρωτες Πατρίδες που περιμένουν καρτερικά την σειρά τους για την απελευθέρωση...

Στις 24 Οκτωβρίου του 1912 η Μοίρα μας αγκυροβόλησε στον όρμο της Τενέδου.. Καλέσαμε στον «ΑΒΕΡΩΦ» τον Διοικητή του νησιού, να έρθει να παραδοθεί. Αυτός ήρθε μαζί με τον Αρχιερατικό Επίτροπο, ένα σεβάσμιο γέροντα Ιερέα, που σαν ανέβηκε στο πλοίο, γονάτισε και, φιλώντας το κατάστρωμα ευχήθηκε «Καλώς ορίσατε». Στην Τένεδο ήταν και τρία Θωρηκτά. Ένα Γερμανικό, ένα Γαλλικό κι ένα Ρωσικό. Χαιρετίσαμε τις σημαίες τους με κανονιοβολισμούς. Ως τότε χαιρετούσαμε με μουσικές. Αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. ΈΠΡΕΠΕ ΌΛΟΙ ΝΑ ΠΆΡΟΥΝ ΤΟ ΜΉΝΥΜΑ ΌΤΙ ΤΏΡΑ ΛΕΥΤΕΡΩΝΑΜΕ!
Στον όρμο της Τενέδου, εκεί που το 1821 ο Κανάρης πυρπόλησε την Τουρκική αρμάδα, τώρα είχε έρθει ένας σύγχρονος μπουρλοτιέρης, ο Ναύαρχός μας. Ήταν τόσο χαρούμενος που, κατέβηκε από το πλοίο στο νησί, πήγε στο τηλεγραφείο, και από εκεί έστειλε τηλεγράφημα προς τον Ναύσταθμο Κωνσταντινούπολης, με τα παρακάτω λόγια:

«Κατελάβομεν Τένεδον. Αναμένομεν αντίπαλον στόλον. Εάν στόλος σας στερείται γαιάνθρακας, είμαι προθυμώτατος παραχωρήσω.

ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ»

Δεν φοβόταν τους Τούρκους ο Ναύαρχός μας. Κανείς μας δεν τους φοβότανε …

Το πρωί της 23ης Οκτωβρίου 1956, δύο φάλαγγες φοιτητών ξεκίνησαν από την Βούδα και την Πέστη με σημείο συνάντησης το κοινοβούλιο της Ουγγαρίας.. Μέχρι το απόγευμα είχαν στο πλευρό τους περισσότερους απο 500.000 συμπατριωτών τους.. Η εξέγερση κατά της κόκκινης χούντας, της υποτελούς στην σοβιετική ένωση κομμουνιστικής κυβέρνησης της Ουγγαρίας είχε ξεκινήσει.. Οι καταπιεσμένοι Ούγγροι ξεκίνησαν αποκαθηλώνοντας το τεράστιο άγαλμα του δικτάτορα στάλιν.. Ήταν τότε που η κυβέρνηση τους Ουγγαρίας κάλεσε τη σοβιετική ένωση να επέμβει κατά του ίδιου της του λαού.. 128 μεραρχίες με περισσότερα απο 1000 άρματα μάχης εισέβαλαν στην Ουγγαρία, αλλά οι Πατριώτες δεν το έβαλαν στα πόδια, δεν κρύφτηκαν, δεν έκαναν πίσω αλλά αντιστάθηκαν με ΟΛΕΣ τους τις δυνάμεις.. Αντιστάθηκαν για τις Οικογένειες τους, τα Σπίτια τους, την Πατρίδα τους, το Έθνος τους.. Ύστερα από 5 μέρες αντίστασης και έχοντας πάρει με το μέρος τους 7 μεραρχίες του Ουγγρικού Στρατού έτρεψαν τους σοβιετικούς σε φυγή.. Μην δεχόμενοι βέβαια την ήττα οι σοβιετικοί και υπό την απειλή εξέγερσης και σε άλλα κράτη που στέναζαν υπό τον κομμουνιστικό ζυγό, επέστρεψαν με 2000 άρματα και 200.000 στρατιώτες με σκοπό να πνίξουν την Ουγγρική Επανάσταση στο αίμα..


Εμπρός αγόρια της Βουδας
Εμπρός αγόρια της Πεστης
Φοιτητές Εργάτες Αγρότες
Ο Ήλιος δεν βγαίνει πια ανατολικά..

Όταν ο Μπάρακ Ομπάμα άρχισε να βομβαρδίζει την Λιβύη, ο Μουαμάρ Καντάφι είχε προειδοποιήσει πως αν πέσει αυτός, η Ευρώπη θα γίνει μαύρη από τις ορδές των λαθρομεταναστών.. Όπερ και εγένετο.. Στις 20 Οκτωβρίου του 2011 ο Μουαμάρ Καντάφι έπεσε νεκρός από τα χέρια "αντικαθεστωτικών"

Στιγμές Ελληνοτουρκικής "Φιλίας" ο Πόντος ΖΕΙ

Γιώργος Σταμπουλίδης: Εκείνο που μας βασάνιζε, ήταν η δίψα. Κατουρούσαμε στα δοχεία και πίναμε. Έβλεπες άνδρες και γυναίκες να τρελαίνονται από τη δίψα.

Άκουγαν οι Τούρκοι τις κραυγές τους και γελούσαν. «Γκιαούρηδες, παραδοθείτε και θα σας δώσουμε όσο νερό θέλετε» φώναζαν. [...]

Ο παπα-Γιώργης φώναξε: «Λυπηθείτε μας, έχετε κι εσείς το Θεό σας! Μη μας αφήσετε να πεθάνουμε από τη δίψα». Οι Τούρκοι συμφώνησαν: «Στείλτε μας δυο άνδρες, να σας δώσουμε».

Πάγωσαν οι αντάρτες. Ποιος θα πήγαινε; Νεκρική σιγή επικράτησε στη σπηλιά. Οι σκληροτράχηλοι αντάρτες σιωπηλοί περίμεναν με κομμένη την ανάσα τους εθελοντές. Γνώριζαν πως οι στιγμές ήταν κρίσιμες. Κάποιοι έπρεπε να θυσιαστούν. Κανείς δεν έδειξε προθυμία.

Ο παπα-Γιώργης σηκώθηκε όρθιος κα με φωνή τρεμάμενη αλλά αποφασιστική είπε: «Εφραίμ, σήκω!». Ήταν ένας από τα λίγα παιδιά του που ζούσαν.

Σηκώθηκε κι άρχισε να ετοιμάζεται. Σηκώθηκε κι ένα άλλο παλικάρι από το Κιζολτουρέν. Προχώρησαν τα δυο παλικάρια στη θέση των Τούρκων με τους άδειους τενεκέδες στα χέρια. Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαμε από ψηλά τις κινήσεις τους.

Όταν έφθασαν, οι Τούρκοι πήραν τα δοχεία από τα χέρια τους και τους διέταξαν να μάσουν ξύλα. Άρχισαν τα δυο παλικάρια μας να μαζεύουν ξερά ξύλα. Το αίμα μας πάγωσε. Δεν χρειαζόταν πολλή σκέψη να καταλάβουμε το τι θα επακολουθούσε.

Αφού έγινε σωρός ξύλων, άναψαν φωτιά και τα ξύλα άρχισαν να καίγονται με τεράστιες φλόγες και πυκνό καπνό. Ο παπα-Γιώργης αποσβολωμένος παρακολουθούσε τη θλιβερή σκηνή.

Οι Τούρκοι στέριωσαν κάθετα δύο μεγάλους πασσάλους δίπλα από τη φωτιά, έβγαλαν τα ρούχα των παλικαριών και τους έδεσαν όρθιους στους πασσάλους. Η φωτιά άρχισε να τους σιγοκαίει.

Άρχισαν να φωνάζουν, να βγάζουν κραυγές πόνου. «Πατέρα, παραδοθείτε», παρακαλούσε σπαρακτικά ο Εφραίμ.

Ο παπα-Γιώργης λύγισε. Άρχισε να κλαίει, και οι γυναίκες λιποθυμούσαν μη αντέχοντας να βλέπουν και να ακούνε τους οδυρμούς των παλικαριών. Οι πιο ψύχραιμοι οδήγησαν στο βάθος της σπηλιάς τις γυναίκες για να μην ακούνε.

Σιγά-σιγά οι κραυγές των άμοιρων παλικαριών έσβησαν και τα άψυχα σώματά τους τα πέταξαν τα ανθρωπόμορφα τέρατα πάνω στη θράκα της φωτιάς, γεμίζοντας τις ψυχές μας με θλίψη και απελπισία.

Είχαμε χάσει κάθε ελπίδα, όταν μάλιστα είδαμε τους Τούρκους να κυριεύουν μια σπηλιά πιο πέρα από μας, αισθανθήκαμε το τέλος μας. Είδαμε τους Τούρκους να πετάνε τα γυναικόπαιδα ένα-ένα από ψηλά πάνω στους κοφτερούς βράχους. Είπαμε πως ήρθε και η σειρά μας.

Ξαφνικά ακούσαμε πυροβολισμούς από διάφορα σημεία. Με μιας αναπτερώθηκε το ηθικό μας. Αρχίσαμε να ελπίζουμε.

Είχε φθάσει από το Τοπτσάμ το λιοντάρι μας ο Κοτζά Αναστάς. Οι Τούρκοι το ‘βαλαν στα πόδια.

Κατεβήκαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί στο ποτάμι. Γονατίσαμε και πίναμε ασυλλόγιστα. Γέμισαν τα στομάχια μας νερό και οι περισσότεροι έπαθαν τυμπανισμό. Δεν έλειψαν οι λιποθυμίες. [...]

Επισκεφτήκαμε τις άλλες σπηλιές. Το θέαμα ήταν φρικιαστικό. Εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κείτονταν νεκροί, άλλοι έξω από τις σπηλιές, άλλοι μέσα κι άλλοι πάνω στα βράχια. Πολλά πτώματα αποκεφαλισμένα, κατακρεουργημένα το ένα πάνω στο άλλο, μας γέμισαν θλίψη και μεγάλωσαν περισσότερο τον πόνο και την απογοήτευσή μας.

Ώρες πολλές ακούγαμε το μοιρολόγι των γυναικών, που χτυπώντας τα στήθη τους καταριόταν τους βαρβάρους Τούρκους.

Την άλλη μέρα θάψαμε τους νεκρούς και μάσαμε τα όπλα των Τούρκων που άφησαν φεύγοντας. Μέσα στο χωριό, ανάμεσα στις χαράδρες κι έξω από τις σπηλιές κείτονταν εκατοντάδες σκοτωμένοι Τούρκοι. Είχαν πληρώσει ακριβά το κακό που μας έκαναν.
Πηγή: Αναστάσιος Λ. Σταμπουλίδης, Βατόλακκος: Οι ρίζες μας, εκδ. Ινφογνώμων.

Στιγμές Εισβολής, Κύπρος 1974

Στίγμες Εισβολής, Κύπρος 1974

"Στις 15 Αυγούστου, πήγε σχεδόν μεσημέρι και οι τούρκοι δεν μας ενόχλησαν. Κατά τις 11.00 άρχισε η επίθεση τους, πιο οργανωμένη από τις άλλες. Ανάμεσα στα άρματα κινείτο το πεζικό και προπορευόταν ένας αξιωματικός, ο οποίος έδιδε τα παραγγέλματα με μία σφυρίχτρα. Σφύριζε, ξεκινούσανε. Ξανασφύριζε σταματούσανε. Μας έκανε εντύπωση ότι επετίθεντο αφύλακτοι, γι αυτό και είχαν φοβερές απώλειες. .

Έφτασαν πολύ κοντά μας και εμείς είχαμε διαταγή από τον λοχαγό Σταυριανάκο να τους αφήσουμε να πλησιάσουν και μετά να κτυπήσουμε. Είχαμε και κάποια κάλυψη από το Πυροβολικό, υπήρχε ένας Κύπριος ανθυπολοχαγός, ο Κίτρου, που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας υποστηρίξει.

Έπεσε λοιπόν ένα βλήμα του Πυροβολικού ακριβώς μέσα στην μπούκα του προπορευόμενου άρματος, που σταμάτησε. Όσοι ήταν μέσα σκοτώθηκαν. Τα υπόλοιπα τρία ανέστρεψαν και οπισθοχώρησαν. Οι τούρκοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για οπισθοχώρηση και τα έχασαν".

Τότε ακούσαμε τον Λοχαγό Σταυριανάκο μέσα από το όρυγμα του, που φώναξε:
- Ρε ! Είσαστε άντρες;
- Ναί ! απαντήσαμε όλοι μαζί.
Και διέταξε έφοδο.

Εμείς ήμασταν 33 άτομα. Βάλαμε ξιφολόγχη, βγήκαμε έξω και τους κυνηγήσαμε σε μία ευθεία. Κάποιοι από τους τούρκους πέρασαν τον δρόμο και διέφυγαν. Οι περισσότεροι, περίπου 100, κρύφτηκαν πίσω από ένα υδραγωγείο.
Έβγαζαν το κεφάλι τους σιγά σιγά και προσπαθούσαν να διασχίσουν τον δρόμο. Όποιοι πέρασαν, γλίτωσαν. Κάποια στιγμή επεχείρησαν να βγουν όλοι μαζί. Στήσαμε τα πολυβόλα και τους θερίσαμε. Ανέβηκε το ηθικό μας. Μας συγκίνησε ότι αυτό έτυχε την ημέρα της Παναγίας.

Κανείς δεν γεννιέται Ήρωας.. Ήρωας μπορείς να γίνεις μέσα σε μια στιγμή, με μια απόφαση ενός δευτερολέπτου.. Αυτή την απόφαση πήρε και ο 24χρονος Τάσος Ισαακ.. Δεν σκέφτηκε την δουλειά του, το σπίτι του, την οικογένεια του.. Αφοσιωμένος σε ένα σκοπό, ταγμένος σε έναν Αγώνα.. Ήθελε να στείλει το μήνυμα.."Απελευθέρωση η μόνη λυση".. Κάποια στιγμή είδε τους Συνοδοιπόρους του, τους Συναγωνιστές του παγιδευμένους στα συρματοπλέγματα, να ξυλοκοπούνται από αστυνομικούς του ψευδοκρατους και γκρίζους λύκους.. Έτρεξε να βοηθήσει.. Ήταν 11 Αυγούστου του 1996 και ο Τάσος Ισαακ κοιτούσε στα μάτια πλέον τον Παλικαριδη, τον Αυξεντιου, τον Καραολη, τον Δημητρίου και όλους τους ΉΡΩΕΣ που έβγαλε από τα σπλάχνα της η Κύπρος..

...τέσσερα άτομα παγιδεύτηκαν στο συρματόπλεγμα και οι Τούρκοι άρχισαν να τους χτυπούν ανελέητα. Ο Τάσος Ισαάκ δεν είχε παγιδευτεί κι έτρεξε να βοηθήσει έναν σύντροφο του. Ο Τάσος Ισαάκ δε φέρθηκε “συνετά” και δεν έκατσε στ’ αυγά του. Έθεσε πάνω από την ίδια του τη ζωή,την ελευθερία και την αλληλεγγύη. Έζησε το θάνατό του για τους άλλους, για μας τους άλλους. Θανατώθηκε ενώ ο φακός αποθανάτισε το σύνθημα που ήταν γραμμένο στη μπλούζα του: “Οι Μοτοσικλετιστές τολμούν-Απελευθέρωση η ΜΟΝΗ λύση”... 11 Αυγούστου 1996..

Του Τάσου Χατζηαναστασίου από το Άρδην τ. 4 που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1996

Ναγκασάκι 9 Αυγούστου 1945, το ρολόι σταμάτησε στις 12 το μεσημέρι.. Η δεύτερη ατομική βόμβα των συμμαχικών δυνάμεων είχε βρει το στόχο της ισοπεδώνοντας την Ιαπωνική πόλη και αφήνοντας πίσω 90.000 νεκρούς και άλλους τόσους τραυματίες.. Ένα εγκλημα πολέμου, ενα πραγματικό ολοκαύτωμα για το οποίο δεν λογοδότησε ΚΑΝΕΙΣ...

Στις 9 Αυγούστου 1956, εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού από τις βρετανικές δυνάμεις κατοχής της Κύπρου, οι Μαχητές της Ελευθερίας και Αγωνιστές της ΕΟΚΑ, Ανδρέας Ζάκος (25 χρονών), Χαρίλαος Μιχαήλ (21 χρονών), και Ιάκωβος Πατάτσος, (22 χρονών).

Στις 9 (για κάποιους 15) Αυγούστου το 480 π.Χ. 300 Όμοιοι Σπαρτιάτες βρήκαν ηρωικό θάνατο και γράφτηκαν με "Χρυσα Γράμματα" στις σελίδες της ενδοξης Ελληνικής Ιστορίας.. Άξιοι συμπαραστατες τους 700 Θεσπιεις υπό τον Δημοφιλο, που αρνήθηκαν την διαταγη του Βασιλιά Λεωνίδα για αποχωρηση ολων των Ελληνικών δυναμεων πλην Λακεδαιμονιων απο τα στενά των Θερμοπυλών, μετά την προδοσία του Εφιάλτη και την περικυκλωση των Ελληνικών στρατευμάτων από τις ορδές των βαρβαρων..

"Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι"

7 Αυγούστου 626 ο Βυζαντινός Στόλος καταναυμαχεί και διασκορπίζει τον στόλο των Αβάρων και Σλάβων που πολιορκούν την Κωνσταντινούπολη. Η νίκη αποδίδεται στην «Υπέρμαχο Θεοτόκο», στην οποία αφιερώνεται ο «Ακάθιστος Ύμνος». 

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, 
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, 
Αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. 
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, 
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον. 
Ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.