Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες.. Καμπάνες βροντερές, δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα.. Βογκῆστε τύμπανα πολέμου.. Οἱ φοβερὲς σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

(απόσπασμα από το ποίημα που είχε γράψει ο Άγγελος Σικελιανός προς Tιμήν του Κωστή Παλαμά)

Το ημερολόγιο έγραφε 27 Φεβρουαρίου του 1943 όταν έφυγε από την ζωή ο Eθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς.. Η κηδεία του έγινε στο Α' Νεκροταφείο όπου μαζεύτηκαν χιλιάδες λαού για να του πουν το στερνό αντίο, ενώ την ώρα που της εναπόθεσης τους φέρετρου στην γη σύσσωμο το πλήθος έψαλλε τον Εθνικό μας Ύμνο..

Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες, ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,

δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα, όχι.

Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν,

πέρασαν, θα “ρθούνε, θα περάσουν.

Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί..

Στις 23 Φεβρουαρίου 1922, με μια ηρωική καταδρομική επιχείρηση, ομάδα ανταρτών του Πόντου εξοντώνει έναν από τους στυγερότερους σφαγείς του ποντιακού ελληνισμού, τον Τζεμάλ Τζεβήτ, ο οποίος ήταν προσωπική επιλογή του σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ για την κατάπνιξη της ποντιακής αντιστάσεως.

Η καταδρομική επιχείρηση, που ήλθε εις πέρας χάρις στην μέχρι θανάτου τόλμη εννέα ριψοκίνδυνων μαχητών, οργανώθηκε και αποφασίστηκε γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες επιβίωσης και επιτυχίας ήταν ελάχιστες.

Ανάμεσα στους καταδρομείς που επιλέχθηκαν, υπήρχαν εξαιρετικά έμπειροι αντάρτες οι οποίοι είχαν διακριθεί σε προηγούμενες επιχειρήσεις, όπως ο Σάββας Κερεμίδης, ο Σταύρος Γιαλίδης και ο Σωκράτης Καλαϊτζόγλου.

Η αιφνιδιαστική επίθεση έγινε νύκτα σε στρατόπεδο των Τούρκων, και οι ήρωές μας εκμεταλλεύθηκαν την αφύλακτη πλευρά του στρατοπέδου, η οποία ήταν ένας κατακόρυφος βράχος, ύψους 150 μέτρων περίπου. Αφού ολοκλήρωσαν προσεκτικά την διάρκειας δύο ωρών καταρρίχηση με σχοινιά, διείσδυσαν καλυμμένοι από βαθύ σκοτάδι στο στρατόπεδο (αποτελούμενο από 600 Τούρκους), χωρίς να γίνουν αντιληπτοί.

Με το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, εισήλθαν στις σκηνές του Τζεμάλ Τζεβήτ και των υπασπιστών του, τους ακινητοποίησαν, και τότε ο Πόντιος μαχητής Καράφιλος φώναξε στους στρατιώτες του στρατοπέδου να παραδοθούν, αλλιώς θα εκτελούσαν τον αρχηγό τους. Στην σκηνή του Τζεβήτ κρατείτο ο ίδιος, ο υπαρχηγός του Χουσεΐν Τοπούζογλου, ταξίαρχος του τακτικού τουρκικού στρατού, και 17 επιπλέον αξιωματικοί. Επιβλήθηκαν με αυτό τον τρόπο στους υπεράριθμους Τούρκους, έως ότου έφτασε δεύτερη δύναμη, αποτελούμενη από 80 Πόντιους αντάρτες υπό τον Γεώργιο Καραμιχαηλίδη και πέντε επιπλέον καπετάνιους.

Επιτόπου αποφασίστηκε η εκτέλεση του Τζεβήτ και του επιτελείου του, μετά από ολιγόλεπτη διαδικασία απαγγελίας της κατηγορίας «εκ προθέσεως γενοκτονίας εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου».

Εκκλήσεις ελέους και απονομής χάριτος από τους καταδικασθέντες, δεν έγιναν δεκτές. Αντί απαντήσεως, ο καπετάνιος Γεώργιος Καραμιχαηλίδης τους οδήγησε σε παρακείμενη τοποθεσία, όπου τους έδειξε τα κατακρεουργημένα πτώματα Ελλήνων αμάχων, τους οποίους τα σκυλιά είχαν θανατώσει την προηγούμενη ημέρα. Με τη φράση: «ιδού τα αποδεικτικά των έργων σας», οι εγκληματίες Τζεμάλ Τζεβήτ, 18 αξιωματικοί και 180 περίπου τσέτες εκτελέστηκαν. Η ζωή χαρίστηκε στους υπόλοιπους περίπου 500 Τούρκους στρατιώτες.

Μετά την εκτέλεση του Τζεβήτ οι αντάρτες επέστρεψαν στο Τοπ Τσαμ, όπου ο πρωτοκαπετάνιος Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτζά Αναστάς), εκφώνησε λόγο, απόσπασμα του οποίου ακολουθεί:

Σήμερα πανηγυρίζουν οι αδικοχαμένες ψυχές των αθώων αμάχων μας. Εκτελέσαμε έναν κορυφαίο Τούρκο στρατηγό, ισάξιο του Κεμάλ, που ήταν ταυτόχρονα και συνειδητός εγκληματίας. Συγχαρητήρια σε όλους σας για την εξόντωση αυτού του αιμοσταγούς τέρατος. Ο Θεός των Ελλήνων είναι μαζί μας. Δεν μας ξέχασε...

Ο Τζεμάλ Τζεβήτ ήταν προσωπική επιλογή του Μουσταφά Κεμάλ, και στάλθηκε στο Τοπ Τσαμ με τη βεβαιότητα ότι θα κατέπνιγε την ποντιακή αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της καταδρομικής επιχειρήσεως απελευθερώθηκαν 65 νεαρές Ελληνίδες που είχαν απαχθεί από τους Τούρκους νωρίτερα.

• Απόσπασμα από το Σταύρος Γ. Καρκαλέτσης, Το ποντιακό αντάρτικο και η Γενοκτονία, ηρωισμοί και βαρβαρότητες (σειρά: Οι μονογραφίες του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία).
  

Κύπρος μάνα Ηρώων

Κύπρος, μητέρα Ηρώων..

Στις 26 Φεβρουαρίου του 1938 άνοιξε τα σπλάχνα της και γέννησε τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη..

Σε ηλικία 15 χρόνων, πρωτοστάτησε στις μαθητικές διαδηλώσεις κατά των εορτασμών της στέψης, της βασίλισσας Ελισάβετ.. Λίγους μήνες αργότερα, σε μια άλλη μαθητική διαδήλωση, σε μια προσπάθεια μαζί με άλλους συμμαθητές του να απελευθερώσει κάποιους από Άγγλους αστυνομικούς, συνελήφθη και δύο ημέρες αργότερα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε σε οχλαγωγία. Παραμονή της εξ αναβολής παρουσίασής του ενώπιον του Άγγλου δικαστή, ο Ευαγόρας πήρε την απόφαση να φύγει για το βουνό, να γίνει αντάρτης για το Φως ή τον Θάνατο. Όταν ανακοίνωσε την απόφαση του στον πατέρα του, πήρε την απάντηση: «Παιδί μου, εκεί που θα πας πρόσεξε προ πάντων να ‘σαι τίμιος και ηθικός.. Πήγαινε στην ευχή μου!» Τότε έραψε και το ποίημα:

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που παν στη Λευτεριά.

Θ’ αφήσω αδέρφια, συγγενείς

τη μάνα τον πατέρα

μες στα λαγκάδια πέρα

και τις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά

θάχω παρέα μόνη

κατάλευκο το χιόνι

βουνά και ρεματιές.

Έναν χρόνο αργότερα ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης συνελήφθη κατά τη μεταφορά πυρομαχικών και οπλισμού (ένα πολυβόλο τύπου Μπρεν).. Παραπέμφθηκε σε μια δίκη παρωδία από τους κατακτητές.. Η θανατική ποινή ήταν προδεδικασμένη και δεν διαφοροποιήθηκε παρ’ όλο που το όπλο ήταν αχρησιμοποίητο και σε μη άμεσα χρησιμοποιήσιμη μορφή (γρασαρισμένο και αποσυναρμολογημένο)..

Αποχαιρέτησε τους δικούς του λέγοντας: «Ορκίσθηκα να πεθάνω για την Πατρίδα μου κι ετήρησα τον όρκο μου».. Ύστερα ανέβηκε στο ικρίωμα τραγουδώντας για την Ελλάδα και την Ένωση.. Έμεινε Αθάνατος..

Ο Σταυραετός του Μαχαιρά, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση της επαρχίας Αμμοχώστου.. Ήταν ένας ακόμα ήρωας που έβγαλαν τα ιερά χώματα της Κύπρου.. 

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου το 1949 όταν και τελείωσε το Γυμνάσιο, ήρθε στην Ελλάδα με σκοπό να φοιτήσει στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (Σ.Σ.Ε.), χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει στις εξετάσεις, γιαυτό και κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό και φοίτησε στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (Σ.Ε.Α.Π.).. Ύστερα υπηρέτησε την θητεία του στον 1° λόχο του 613ου τάγματος πεζικού στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα εώς το 1952 όταν και απολύθηκε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός..

Με την επιστροφή του στην μεγαλόνησο εργάστηκε ως οδηγός ταξί.. Λίγο αργότερα γνωρίστηκε με τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή και έγινε μέλος της Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.). Πολύ γρήγορα λόγο των ικανοτήτων του έγινε υπαρχηγός της οργάνωσης.. Οι Άγγλοι τον επικήρυξαν με 5000 λίρες αλλά αυτός κατάφερνε να ξεφεύγει.. Κάποτε μάλιστα μεταμφιεσμένος σε καλόγερο κέρασε καφέ τους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν..

Ύστερα από προδοσία όμως στις 3 Μαρτίου του 1957 οι Βρετανοί κατακτητές βρήκαν το κρησφύγετο του και το πολιόρκησαν.. Μέτα από δεκάωρη μάχη και αφού είχαν πέσει 47 Βρετανοί νεκροί από τα πυρά του Ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, οι άνανδροι έριξαν πετρέλαιο και άλλες εύφλεκτες ύλες στο κρησφύγετο του.. Ούτε τότε παραδόθηκε, τα τελευταία του λόγια προς τους συναγωνιστές του ήταν «Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν.»..

Το άψυχο κορμί του τάφηκε στις κεντρικές φυλακές Λευκωσίας στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα»..

Τα ξημερώματα της 21ης Φεβρουαρίου του 1913 τα Ιωάννινα, ύστερα από αναμονή 483 ετών, απελευθερώθηκαν από τον Τουρκικό ζυγό.. Την προηγούμενη ημέρα έλαμψε το άστρο των Ταγματαρχών Βελισαρρίου και Ιατρίδη, που με τα 2 τάγματα Ευζώνων που διοικούσαν υπερκέρασαν τα άπαρτα οχυρά του Μπιζανίου, διέκοψαν τις επικοινωνίες μεταξύ οχυρών και Ιωαννίνων και παρατάχθηκαν έξω από την πόλη κάνοντας τον Εσσάτ Πασά να πιστέψει ότι τα οχυρά είχαν πέσει και ότι ολόκληρος ο Ελληνικός στρατός βρισκόταν προ των πυλών..

Ο Πασάς δέχτηκε κατευθείαν τους όρους της Ελληνικής πλευράς και παρέδωσε την πόλη των Ιωαννίνων.. Την επόμενη ημέρα δε, όταν ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος έφτασε στα Ιωάννινα είπε στον ταγματάρχη Βελισσαρίου:

«Βελισσαρίου, είσαι άξιος ραπίσματος, αλλά και φιλήματος. Εγώ αρκούμαι εις το φίλημα»..

Για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων έδωσαν τον αγώνα και το αίμα τους, όχι μόνο ο τακτικός στρατός αλλά και οι εθελοντές που έτρεξαν να καταταγούν και να βοηθήσουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.. Υπήρχε τόσος ενθουσιασμός καθώς άνδρες κάθε ηλικίας πήγαιναν στα στρατόπεδα και δήλωναν εθελοντές.. Από την σκλαβωμένη Κρήτη, από την άπαρτη Μάνη, από την Κύπρο, ακόμα και από την μακρινή Αμερική όπου οι ομογενείς άφηναν την ασφάλεια της ξενιτιάς για να έρθουν να πολεμήσουν για την απελευθέρωση της Μητέρας Πατρίδας.. Ακόμα και η φάλαγγα των Ιταλών Γαριβαλδινών που πολεμούσε εθελοντικά στο πλευρό κάθε σκλαβωμένου λαού ήρθε και πολέμησε γενναία στο πλευρό των Ελλήνων..

Στο μέτωπο έσπευσαν δε και επώνυμοι Έλληνες, όπως ο βουλευτής κόντε Αλέξανδρος Ρώμας, ο βουλευτής και ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, η Ασπασία Μαυρομίχάλη-Ράλλη που ήταν κόρη του πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ο Κύπριος Δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος..

Κάθε σπιθαμή εδάφους που καταλαμβάνει η ύπαρξή μας είναι ποτισμένη με το αίμα χιλιάδων Ελλήνων που έπεσαν για την ελευθερία της πατρίδας μας.. Αλίμονο μας αν ξεχάσουμε τους αγώνες που εκείνοι έδωσαν για να αναπνέουμε εμείς ελεύθερο αέρα.. Και αλίμονο μας αν ξεχάσουμε πως ακόμα υπάρχουν σκλαβωμένα εδάφη και αδέρφια που περιμένουν καρτερικά την μητέρα Ελλάδα να τα απελευθερώσει..

Τα πήραμε τα Γιάννινα μάτια πολλά το λένε,

μάτια πολλά το λένε, όπου γελούν και κλαίνε.

Το λεν πουλιά των Γρεβενών κι αηδόνια του Μετσόβου,

που τα έκαψεν η παγωνιά κι ανατριχίλα φόβου.

Το λένε χτύποι και βροντές, το λένε κι οι καμπάνες,

το λένε και χαρούμενες οι μαυροφόρες μάνες.

Το λένε και Γιαννιώτισσες που ζούσαν χρόνια βόγγου,

το λένε κι Σουλιώτισσες στις ράχες του Ζαλόγγου..

- Ένα καράβι θωρηχτό

περνά στον κάβο Ταίναρο,

περνά σφυρίζει δυνατά

όλο τον κόσμο αναβουά.

- Τ' ακούσασι οι τσοπάνηδες

κι όλοι οι φαναροφύλακες.

Ειδιοποιήστε τα χωριά

προσηλιακά κι αποσκιερά.

- Το Όγδοο Σύνταγμα περνά

μ' όλα της Μάνης τα παιϊδιά

και πάσι για τα Γιάννενα

στης Μανωλιάσας τα βουνά.

- Πάσι να πολεμήσουσι

τη Μάνη να τιμήσουσι.

Από τα τώρα και δανά

πα στης Ηπείρου τα βουνά.

θα μείνουσι πολλά κορμιά

για της Ελλάς τη λευτεριά..

- Ένα καράβι θωρηχτό

περνά στον κάβο Ταίναρο,

περνά σφυρίζει δυνατά

όλο τον κόσμο αναβουά..

Εις τον Πόλεμον..

Είναι η διαταγή αυτή η φωνή της Πατρίδος,

καλούσης τα τέκνα της εις τον Iερότερον, τον Aγιότερον, τον Mεγαλύτερον των Aγώνων..

Είναι σάλπισμα εγερτήριον, το οποίο απευθύνετε παντού όπου πάλει η Ελληνική καρδιά, όπου φρίσσει έθνους η Ελληνική ψυχή..

Είναι το Ωσαννά της απολυτρώσεως, δια τους υπό το σκήπτρον βαρβάρου δυνάστου, στενάζοντας σκλάβους..

Είναι η ευλογία ήτις έρχεται εις την νέαν γεννεάν, υπό τους τάφους των τουρκομάχων μας αγωνιστόν..

Είναι το γλυκοχάραμα μιας ζωής νέας δια το έθνος..

Στις 18 Φεβρουαρίου του 1957 συνήλθε στην Ρουμανία 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της κεε του κκε κατα την οποία καθαιρέθηκε ο νικος ζαχαριαδης απο μελος της ΚΕ και διαγράφτηκε από το κκε.. Σαν να λέμε τον πεταξαν σαν την τρίχα απο το ζυμάρι, αλλα δεν έφτανε αυτο καθώς ένιωσε στο πετσί του τα ''καλα'' της δημοκρατίας των κομμουνιστών.. Φυλακίσεις, εξορίες, κακουχίες, καταναγκαστικά έργα.. Η Μακρόνησος έμοιαζε σαν μικρός παράδεισος μπροστά στα γκουλαγκ της Σιβηρίας.. Στο τελευταίο του γράμμα προς την Κ. Ε. του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως φαίνεται η απογοήτευση και η απέχθεια του προς την ιδεολογία το κόμμα και την πατρίδα που υπηρέτησε:

«Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους…. Όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της Ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν… Σήμερα, ύστερα απ’ όλα αυτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν όλα τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απ’ τη Σοβ. Ένωση κ. τ. λ. κ. τ. λ. που εφαρμόζονται ενάντια μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης διαμαρτυρίας, θ’ αυτοκτονήσω»

Αλησμόνητες Πατριδες

Έχω μια αδερφή, κουκλίτσα αληθινή,
την λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ..
Κουκλίτσα αληθινή, της κλέψαν την φωνή,
την πήρανε αιχμάλωτη οι άτιμοι οι Αλβανοί..
Στο βάθος μακριά, προβάλει η Κορυτσά,
τη βλέπω και ραγίζεται η δόλια μου η καρδιά..
Και τώρα που μπορώ το όπλο να κρατώ
και ανήκω εις τον ένδοξο Ελληνικό Στρατό,
θα τρέξω μιαν αυγή, χωρίς διαταγή,
για να αγκαλιάσω στοργικά την όμορφη αδερφή..

17 Φεβρουαρίου του 1914 είναι η ημέρα ανακηρύξεως της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου.. 106 χρόνια μετά παραμένει σκλαβωμένη.. Τι κι αν απελευθερώθηκε 3 φορές από τον Ελληνικό Στρατό.. 3 φορές οι Ευρωπαίοι φίλοι και σύμμαχοι μας την παρέδωσαν ξανά στα χέρια των Αλβανών.. Η Βόρειος Ήπειρος και τα σκλαβωμένα αδέρφια μας, περιμένουν καρτερικά την σειρά τους για να αναπνεύσουν αέρα ελευθερίας, το Ελληνικό χώμα της Βορείου Ηπείρου, ποτισμένο με το αίμα των Ελλήνων αγωνιστών, περιμένει να ενωθεί με την μητέρα Ελλάδα..
Η Βόρειος Ήπειρος είναι γη Ελληνική..

15 Φεβρουαρίου 1974, 10.000 βαρέλια ''μαύρου χρυσού'' ημερησίως έδινε το πρώτο στρώμα κοιτασμάτων της Θάσου.. Ήταν ενέργειες που τις είχε ξεκινήσει το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και ο Ιωάννης Μεταξάς, τις συνέχισαν οι Γερμανοί κατακτητές όταν έψαχναν πετρέλαιο στην χώρα μας για να κινούν τα άρματα μάχης τους και ξεχάστηκαν ώσπου ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου του 1967..

Τον Οκτώβριο του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε βάλει την χώρα σε μια τάξη.. Η οικονομία άνθιζε καθώς είχε σαρώσει τα διεθνή βραβεία ανάπτυξης, η ανεργία ήταν σε πολύ χαμηλά ποσοστά, η πρωτογενής παραγωγή της χώρα ήταν μπροστάρης καθώς οι αγρότες απαλλαγμένοι από τα χρέη που τους είχαν χαριστεί έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό, οι οικοδομές δούλευαν εφόσον το καθεστώς έδινε άτοκα δάνεια στον κόσμο για να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του και το μεγαλύτερο σχέδιο ήταν έτοιμο να εφαρμοστεί.. Είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες για να αρχίσει να παράγει η χώρα μας τον ''μαύρο χρυσό'' της..

Τον Οκτώβριο του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος παρέδωσε την χώρα στα χέρια του Μαρκεζίνη και προκήρυξε εκλογές για τον Φεβρουάριο του 1974.. Ένα μήνα μετά έλαβαν χώρα τα γνωστά αμερικανοισραιλιτοκινητα γεγονότα του πολυτεχνείου που αποτέλεσμα είχαν, όχι την πτώση του καθεστώτος το οποίο είχε παραδώσει τα κλειδιά της χώρας, αλλά την ανατροπή της κυβέρνησης Μαρκεζίνη από τον δικτάτορα Ιωαννίδη που είχε ως αποτέλεσμα μετά την σαν σήμερα πρώτη άντληση πετρελαίου στην χώρα μας από τα κοιτάσματα της Θάσου, την παύση αυτής και την στέρηση αυτών τον εσόδων από τα ταμία του κράτους και από τις τσέπες των Ελλήνων πολιτών..

9 Φεβρουαρίου 1897

Αυτή η Σημαία δεν υποστέλλεται.. Οσο υπάρχουν Έλληνες θα την κρατούν ψηλά.. 

Ηταν στις 9 Φεβρουαρίου του 1897 και κατα τον βομβαρδισμό του Ελληνικού στρατοπέδου του Ακρωτηρίου στα Χανιά.. Τα πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων βομβάρδιζαν ανηλεώς τις Ελληνικές θέσεις ενώ έδειχναν περισσότερο ζήλο ως προς το να κατεβάσουν την Ελληνική Σημαία.. Τις δύο πρώτες φορές που κατάφεραν να πετύχουν τον ιστό οι Έλληνες παρά τον κίνδυνο τον ξαναέστησαν στην θέση του.. Η τρίτη οβίδα όμως έκανε θρύψαλα τον ιστό.. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου ο Χανιώτης Σπύρος Καγιαλές, έκανε κάτι αδιανόητο για τους κοινούς θνητούς σημερινούς νεοέλληνες.. Ανάμεσα σε καταιγισμό από οβίδες, πήρε την Σημαία στα χέρια του, έκανε το σώμα του ιστό και την έβαλε να κυματίζει ξανά υπερήφανα.. Μόλις οι ναύαρχοι του στόλου είδαν με τα κιάλια ότι η σημαία κυματίζει με κοντάρι έναν επαναστάτη δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ο θαυμασμός ήταν τέτοιος που διέταξαν αμέσως παύση πυρός.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1405 η Έλενα Δραγάση γέννησε το όγδοο παιδί του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου.. Αυτόν που έμελε να γίνει ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως, ο τελευταίος υπερασπιστής της Βασιλεύουσας και να πεθάνει στην πρώτη γραμμή ως ένας απλός στρατιώτης.. Τον Κωνσταντίνο Δραγάση Παλαιολόγο..

Στις αρχές του 1449 στέφθηκε Αυτοκράτορας στο Μυστρά, στις 23 Μαιου του 1453 αρνήθηκε να παραδώσει την Βασιλεύουσα στα χέρια των απίστων και στις 29 Μαιου του 1453 έπεσε ηρωικά μαχόμενος μπροστά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού..

...Κέντρισε τον ίππο του και καλπάζοντας έφτασε στο σημείο από όπου ερχόταν το πλήθος των ασεβών και από την πρώτη συμπλοκή κατακρήμνισε τους ασεβείς από τα τείχη.. Βρυχώμενος σαν λιοντάρι και κρατώντας το γυμνό ξίφος στο δεξί χέρι του, κατέσφαξε πολλούς από τους εχθρούς, ενώ το αίμα έρρεε σαν ποτάμι από τα πόδια και τα χέρια του.. Μαζί με τον ξάδερφο του, Θεόφιλο Παλαιολόγο, το δον Φραγκίσκο Τολέδο και τον Ιωάννη Δαλμάτη χάθηκαν μέσα στο πλήθος του εχθρού.. Μέχρι την τελευταία στιγμή με το σπαθί στο χέρι..

Ο θρύλος τον θέλει Μαρμαρομένο, να περιμένει την εντολή του Κυρίου για να επιστρέψει να πνίξει τους άπιστους στο αίμα και να τους διώξει πέρα από την κόκκινη μηλιά..

Θάρθεις σαν αστραπή

θάχει η χώρα γιορτή

θάλασσα γη και ουρανός

στο δικό σου φως.

Θα ντυθώ στα λευκά

να σ' αγγίξω ξανά

φως εσύ και καρδιά μου εγώ

πόσο σ' αγαπώ.

Ήρωες της Επανάστασης

-Πώς ονομάζεσαι; Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

-Από πού κατάγεσαι; Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας.

-Πόσων ετών είσαι; Εξήντα τεσσάρων.

-Τι επάγγελμα κάνεις; Στρατιωτικός. Στρατιώτης ήμουνα. Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τ΄ αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω..

«Τον Τούρκο δεν τον φοβάμαι διότι αν θέλει να υποτάξει με βία τον τόπο και να βαστάξει και να τον κατέχει θέλει τουλάχιστον 50.000 διαρκώς Τούρκους δια φρουράν, αλλά τώρα φοβούμαι το μίασμα του προσκυνήματος ότι πρέπει να καταβάλουμε κόπους διπλούς». «Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων.. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»

Επίκαιρος παρά ποτέ.. Στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έφυγε σαν σήμερα 4 Φεβρουαρίου 1843, ευτυχής που πρόλαβε να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη.. Μιας πατρίδας για την οποία αγωνίσθηκε σκληρά.. Με αυταπάρνηση, μεγαλοψυχία, ήθος, όραμα και πίστη..