27 Μαΐου 1821, μετά τις επιτυχίες στην ξηρά, ήταν η ώρα για μια μεγάλη νίκη και στην θάλασσα.. Στον όρμο της Ερεσού ήταν αγκυροβολημένη η τουρκική φρεγάτα «Κινούμενον Όρος», που αριθμούσε πλήρωμα 1100 άτομα.. Ο Ψαριανός Δημήτριος Παπανικολής με το πυρπολικό του, προσέγγισε την τούρκικη φρεγάτα έδεσε επάνω της και έβαλε μπουρλότο.. Μαζί με τους 21 ναύτες του μπήκαν στην βάρκα διαφυγής και έφυγαν σώοι και αβλαβείς.. Σκηνές πανικού ακολούθησαν στην τούρκικη φρεγάτα.. Άλλοι καιγόντουσαν, άλλοι βουτούσαν στην θάλασσα για να σωθούν και πνιγόντουσαν.. Δεν υπήρχε γυρισμός.. Το οριστικό τέλος ήρθε όταν η φωτιά έφτασε στην πυριτιδαποθήκη.. 35 λεπτά ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε για να μετατραπεί το πλοίο σε στάχτη.. Από τους 1100 τούρκους μόλις 8 σώθηκαν..

Η ναυμαχία της Ερεσού ήταν το πρώτο μεγάλο ναυτικό κατόρθωμα της επανάστασης, καθώς και η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε πυρπολικό.. Έδειξε δε, σε όλους ότι οι τούρκοι δεν είναι ανίκητοι στην θάλασσα..

Κύπρος, Μάιος 1956. Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην Αγγλοκρατούμενη Κύπρο, με στόχο την ένωση με την Ελλάδα, συνεχίζεται. Διοικητής στην Κύπρο εκείνη τη στιγμή ήταν ο στρατάρχης John Harding που είχε επιβάλλει απάνθρωπα μέτρα στο νησί. 

10 Μαΐου 1956. Οι θηριωδίες των Άγγλων στη Κύπρο συνεχίζονται και εκείνη τη μέρα κορυφώνονται με την εκτέλεση δια απαγχωνισμού των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Μιχαλάκη Καραολή (23 ετών) και Ανδρέα Δημητρίου (21 ετών). Η εκτέλεση τους προκάλεσε οργή στον Ελληνισμό αλλά και παγκόσμια αγανάκτηση. Ο Παύλος Γύπαρης επιστρέφει τα παράσημα που είχε λάβει από τους Άγγλους και καλεί σε μονομαχία των Άγγλο στρατάρχη-διοικητή της Κύπρου, John Harding.

Από εφημερίδα της εποχής: 

“Ο Έλλην συνταγματάρχης εν αποστρατεία Παύλος Γύπαρης, όστις είναι και πρώην βουλευτής, επέστρεψε σήμερον τα βρεττανικά παράσημά του εις τον βρεττανόν πρέσβυν, ζητήσας από αυτόν να πληροφορήση τον στρατάρχην Χάρντιγκ ότι τον προκαλεί εις μονομαχίαν.

Ο συνταγματάρχης Γύπαρης υπενθυμίζει εις την επιστολήν του ότι επολέμησε παρά τον πλευρόν των Άγγλων κατά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον, αλλά τότε, γράφει, οι Άγγλοι εχρησιμοποίουν τους Έλληνας δια να φονεύσουν τους Τούρκους. Σήμερον χρησιμοποιούν τους Τούρκους δια να φονεύσουν τους Έλληνας της Κύπρου.

Καλώ τον στρατάρχην Χάρντιγκ, συνεχίζει, να με συναντήση οπουδήποτε εν Ευρώπη, εκτός της Αγγλίας. Εάν έχει γερή καρδιά και εάν το χέρι του δεν τρέμει, οφείλει να έλθη να με αντιμετωπίση εις το πεδίον της τιμής. Άλλως, όλοι οι Έλληνες θα έχουν το δικαίωμα να τον χαρακτηρίσουν δειλόν και δολοφόνον”.

Έλληνες Ήρωες

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ (6 Μαΐου 1405 - 17 Ιανουαρίου 1467)

Γεώργιος Καστριώτης, ένας Έλληνας ήρωας, που ποτέ δεν μάθαμε γι'αυτόν από τους δασκάλους στα σχολεία.. Ένας Έλληνας ήρωας, που τον καπηλεύονται με δικιά μας ευθύνη, οι Αλβανοί..

Γεώργιος Καστριώτης, εγγονός του Έλληνα Κωνσταντίνου Καστριώτη, που ήταν ηγεμόνας της περιοχής της Καστοριάς και της Ημαθίας. Γιος του Έλληνα Ιωάννη Καστριώτη, ηγεμόνα της Κρόιας ενώ η μητέρα του καταγόταν από τη Σερβία.. Λίγο πριν την άλωση της Πόλης ο σουλτάνος Μουράτ ο Β', που κατακτούσε την μια βυζαντινή επαρχία μετά την άλλη, ζήτησε από τον Ιωάννη Καστριώτη, που ήταν ηγεμόνας την Κρόιας, ως εκδήλωση υποταγής και εγγύηση της κυριαρχίας του, την ομηρία των 4 γιων του ένας εκ των οποίων ήταν ο Γεώργιος.. Έτσι ο Γεώργιος Καστριώτης βρέθηκε στην σουλτανική αυλή της Ανδριανουπόλεως.. Εκεί ο σουλτάνος Μουράτ, βλέποντας την εξαιρετική πρόοδο και τα χαρίσματα του ελληνόπουλου, του προσέδωσε την τουρκική ονομασία «Ισκεντέρ μπέη» (Σκεντέρμπεης) που σημαίνει «Αλέξανδρος ηγεμών».

Η είδηση του θανάτου τον γονιών του και η καταπίεση που δεχόταν ο λαός του από τους Τούρκους, του έδωσαν το έναυσμα να λιποτακτήσει σε μια μάχη στη Σερβία και να επιστρέψει στα πατρογονικά του εδάφη.. Εκεί παντρεύτηκε την Ανδρονίκη Κομνηνή και στις 28 Νοεμβρίου 1443 κηρύσσει την επανάσταση του κατά των Τούρκων. Ως έμβλημά του χρησιμοποίησε τον βυζαντινό δικέφαλο αετό σε κόκκινο φόντο, τη σημερινή πλέον σημαία της Αλβανίας.. Ήταν τέτοιες οι πολεμικές του αρετές που πολύ γρήγορα κατάφερε να απελευθερώσει την επαρχία του από την τουρκική κατοχή και να προκαλέσει το θαυμασμό στην χριστιανική Δύση.. Ο Πάπας, Κάλλιστρος Γ', το είχε αποκαλέσει «ιππότη του Χριστού» και «αθλητή του Θεού».. Ανάγκασε δε, προσωπικά τον σουλτάνο, να εκστρατεύσει εναντίον του.. Ακόμη και μετά την Άλωση της Πόλης (1453), ο Γεώργιος Καστριώτης δρούσε ανενόχλητος μέχρι τον θάνατό του. Στις 17 Ιανουαρίου 1467 και σε ηλικία 63 ετών πέθανε από ελονοσία. Θάφτηκε με τις τιμές που αρμόζουν σε έναν θρύλο στο Ναό του Αγίου Νικολάου στο Αλέσσιο (αρχαία Λισσός).

Αποδείξεις της Ελληνικότητας του εκτός από το όνομα το δικό του, του πατέρα του και του παππού του.. Ο Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, γράφει για τον Καστριώτη: «το έτος 1443 δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα ο Έλληνας ηγεμόνας Καστριώτης και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόια». Οι Ιταλικές, Αγγλικές και Σουηδικές αναφορές θεωρούν τον Σκεντέρμπεη Έλληνα. Έτσι ο Ιταλός A. Salvi στην τραγωδία του (1718) τον αναφέρει ως Έλληνα (Greco). Ο Άγγλος C. Randall το 1810 τον αποκαλεί Έλληνα Ήρωα (Grecian Hero) και οι Σουηδοί Barrau αρχικά και Rudbeck αργότερα (1835) θεωρούν τον Γ. Καστριώτη Έλληνα.