Στιγμές Εισβολής.. Κύπρος 1974..

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

"Δεν θυμάμαι πόσες, αλλά λίγες μέρες μετά μας διώξανε ξαφνικά απο το νησί, με το ίδιο οχηματαγωγό που είχαμε πάει…
Στην Αθήνα μας είπαν ότι είμαστε ελεύθεροι να πάμε στα σπίτια μας!
Αλλά πως να πάμε;
Χωρίς ένα πεντόλιρο στην τσέπη, με μια φόρμα που της έλειπε ένα μπαντζάκι και λερωμένη με ξεραμένο αίμα, με ένα άρβυλο που έχασκε και άπλυτοι ακόμη απο τη μαυρίλα…
Εγώ κι ένας φίλος απο Τρίπολη κάναμε ωτοστόπ.
Μας πήρε ένα φορτηγό καρότσα μέχρι την Τρίπολη.
Μετά συνέχισα μόνος πάλι με ωτοστόπ μέχρι…
Κατέβηκα στην πλατεία απέναντι απ’ το πρακτορείο που θα έβγαζα εισιτήριο για το χωριό…
Ξαφνικά μου την πέφτει δίπλα μου ένας χωροφύλακας, βρίζοντάς με “αλήτη”! και σπρώχνοντας..
Θόλωσα…
Τον άρπαξα και τον έβαλα κάτω να τον πνίξω, μέχρι που πέσανε πάνω μας και με τράβηξαν…
Ήταν τυχερός που δεν είχα ούτε μαχαίρι πάνω μου…
Θα τον έσφαζα σίγουρα…
Κάποιος συγχωριανός που με γνώρισε με κάθισε σ’ένα τραπέζι να πιω να ηρεμήσω…
Κάποιος με ρώτησε αν θέλω εισιτήριο…
“Ναι, ένα εισιτήριο για Νικόσια….” φώναζα βρίζοντας για ώρα…
Αυτή ήταν η πατρίδα.
Δεν με πειράζει ούτε μένα, ούτε τ’ άλλα παιδιά που μείναμε και πολεμήσαμε μόνοι και άοπλοι σχεδόν, τον Τούρκο…
Μας πειράζει όμως πολύ, που μέχρι σήμερα δεν μας το αναγνωρίζει και μας λέει χουντικούς…
Γι’ αυτούς μπορεί να ήταν ένα “επεισόδιο”, για μας ήταν ένας ακόμη ελληνοτουρκικός πόλεμος…
Και θά ‘μαστε περήφανοι που σταθήκαμε αντρίκια σ’ αυτές τις Θερμοπύλες…
Περήφανοι…"